Celem jest wygenerowanie kodu rozpoczynającego i zamykającego wywołanie funkcji właściwego dla GCC i ciała funkcji pozwalającego na wywołanie funkcji bibliotecznej przenoszonej ze środowiska IAR.
Komendy służące do generowania kodu asemblerowego dla obu kompilatorów wyglądają następująco:
|
1 2 |
gcc -S wrapper.c -o wrapper_g.s -O0 -fomit-frame-pointer iccarm wrapper.c -lb wrapper_i.s -On –interwork |
Spowodują one utworzenie plików wrapper_g.s oraz wrapper_i.s, które zawierają kod asemblerowy wygenerowany ze skompilowanego kodu źródłowego. Przyglądając się obu plikom można zauważyć części kodu odpowiadające za rozpoczynanie i kończenie procesu wywoływania funkcji, czyli ustawianie ramki stosu, obsługę przychodzących parametrów i wartości zwracanej oraz fragmenty odpowiadające za samo wywołanie funkcji foo.
| UWAGA
Jak zostało zaznaczone wcześniej, standard wywoływania procedur określa, że jeśli wartość zwracana jest typu złożonego (struktura), o rozmiarze większym niż 4 bajty, używany jest dodatkowy argument określający lokalizację, w której wartość ta ma być zapisana. Rejestr r0 jest więc w takim przypadku używany do przechowania adresu w pamięci, pod którym zapisana zostanie wartość zwracana. Dla kodu wygenerowanego w środowisku IAR, pamięć jest zlokalizowana na szczycie stosu, natomiast dla kodu wygenerowanego w GNU – z 8-bajtowym offsetem w stosunku do początku stosu. |
Na rys. 24 pokazano, jak wygenerowany kod można podzielić i połączyć w nową funkcję. W tym prostym przykładzie, jako że oba kompilatory są zgodne ze standardem wywoływania procedur, nie ma konieczności tworzenia pliku wrappera, można jednak zobaczyć jak wygląda opisywany mechanizm. Kod rozpoczynający i kończący wywołanie funkcji jest zaznaczony na niebiesko, kod ciała funkcji na zielono, a obsługa wartości zwracanej na czerwono.
Rys. 24.
Jako że funkcja wynikowa ma być wywoływana przez kod wygenerowany przez GCC, fragment kodu odpowiadający za rozpoczęcie i zakończenie wywoływania muszą pochodzić z kodu asemblerowego otrzymanego z GCC. Kod odpowiadający ciału funkcji należy z kolei skopiować z kodu asemblera otrzymanego za pomocą IAR EmbeddedWorkbench, co zapewnia że funkcja ma prawidłowo ustawione parametry.
| UWAGA
Należy zwrócić uwagę na to, że jeśli lokalizacja danych wejściowych jest różna dla obu kompilatorów, część kodu odpowiadająca za obsługę parametrów wejściowych będzie różna w plikach z kodem asemblerowym. W takich przypadkach, kod zaznaczony na zielono musiałby przekształcać przekazywane parametry z części kodu odpowiadającej za rozpoczęcie wywołania na format wymagany przez znajdującą się „pod spodem” funkcję. |
Kod odpowiadający ciału funkcji musi zostać zmodyfikowany, aby odzwierciedlać lokalizacje, w których przekazywane do funkcji parametry były przechowywane przez kompilator GNU. Można jednak zaobserwować, że parametry przekazywane do funkcji pozostają w rejestrach r1 i r2, więc zmodyfikowany kod ze środowiska IAR nie jest tak naprawdę potrzebny. Ostatnią sprawą, o którą trzeba zadbać jest, aby parametr przechowywany w r0 wskazywał na pamięć, która została zarezerwowana przez kompilator GNU na wartość zwracaną. Kod wynikający z połączenia został więc zmodyfikowany tak, by wykorzystywać rejestr r3 zamiast wskaźnika stosu.
Mając przygotowany plik wynikowy, można go włączyć jako kod źródłowy asemblera do projektu i zbudować całość.
Opracowanie wykonane na podstawie dokumentacji firmy Atollic: IAR Embedded Workbench to Atollic TrueSTUDIO migration guide; styczeń 2011.
