Definiowanie warunków wyzwalających może być na tyle złożone, że w pewnym momencie użytkownik ma prawo trochę się pogubić. Pewnym ułatwieniem i pomocą w opanowaniu problemu są, jak widać na rys. 5 i 6, sugestywne rysunki wyświetlane na półprzezroczystej warstwie na tle oscylogramów. Znaczenie wprowadzanych parametrów oraz wszystkich wartości przyjmowanych domyślnie staje się dużo bardziej zrozumiałe dzięki ich graficznej interpretacji. O stopniu złożoności omawianego zagadnienia niech świadczy opisany dalej przykład. Zostanie w nim zdefiniowana pewna sekwencja zdarzeń wyzwalających. Już sama nazwa takiego trybu świadczy o tym, że do wyzwolenia będzie konieczne wystąpienie co najmniej dwóch zdarzeń. Pierwsze (A) inicjuje cały proces, po nim następuje kilka możliwości. W przykładzie zdarzeniem inicjującym jest wystąpienie impulsu glitch o szerokości nie większej niż 11 ns (rys. 7a). Drugim zdarzeniem (B) musi być wykrycie zbocza narastającego, opadającego lub dowolnego z nich. Jest dla niego ustalany poziom detekcji (rys. 7b). Następne zdarzenie (R) może, ale nie musi powodować wyzerowanie poszukiwania sekwencji wyzwalającej. W naszym przykładzie będzie to kolejny impuls glitch, przy czym zdarzeniem tym może być dowolne inne należące do grupy zdarzeń wykrywanych przez oscyloskop (rys. 7c). W następnym kroku należy zdefiniować działanie sekwencji wyzwalającej. Dokonuje się tego na zakładce Sequence opcji wyzwalania (rys. 8). Jak widać, w naszym przykładzie pierwszy impuls glitch (zdarzenie A) inicjuje pętlę odliczającą opóźnienie 150 ns. W tym czasie wszystkie zdarzenia są ignorowane. Po zakończeniu pętli delay poszukiwanych jest 5 zdarzeń B, czyli 5 dowolnych zboczy badanego sygnału. Liczba 5 została wprowadzona arbitralnie dla przykładu. Uczyniono to w oknie Wait for one or more B-Events. Jeśli zbocza takie zostaną wykryte, następuje wyzwolenie, jeśli natomiast po upływie czasu równego wprowadzonemu timeoutowi (w przykładzie 600 ns) od chwili wykrycia pierwszego impulsu glitch pojawi się kolejny taki impuls, następuje wyzerowanie sekwencji i wznowienie jej od początku. Przykład działania opisanej metody wyzwalania przedstawiono na rys. 9.