LinkedIn YouTube Facebook
Szukaj

Newsletter

Proszę czekać.

Dziękujemy za zgłoszenie!

Wstecz
Artykuły

Freescale Kinetis L – Corteksy (prawie) nie potrzebujące prądu

KL2 – linia MCU Kinetis L z wbudowanym interfejsem USB

Kolejny krok rozwijania rodziny Kinetis L dotyczył wbudowania interfejsu USB full-speed 2.0 On-The-Go. Układy spełniające ten warunek należą do linii KL2. Również te mikrokontrolery zachowują kompatybilność z pozostałymi odmianami rodziny Kinetis L. W tym przypadku nie zmieniły się natomiast parametry pamięci Flash. Mikrokontrolery grupy KL2 (rys. 3), podobnie jak KL1 zawierają pamięci od 32 do 256 kB, zastosowano natomiast obudowy QFN32 5×5 mm i MBGA121.

 

Rys. 3. Schemat blokowy mikrokontrolera Kinetis L KL2

Rys. 3. Schemat blokowy mikrokontrolera Kinetis L KL2

 

 

Ogólna charakterystyka rodziny Kinetis L

Mikrokontrolery rodziny Kinetis L stanowią kolejną generację układów z 32-bitowym rdzeniem ARM Cortex-M0+. W porównaniu z mikrokontrolerami 8/16-bitowymi odznaczają się 2-krotnie większą wydajnością procesora w przeliczeniu na jeden miliamper prądu zasilającego. Minimalizację mocy zasilana uzyskano m.in. dzięki zastosowaniu bardzo elastycznych trybów oszczędzania energii. Jedną z metod jest wprowadzanie bloków peryferyjnych w tryb asynchronicznego wstrzymania pracy. Peryferia takie jak: LPSCI, SPI, I2C, ADC, DAC, timer LP, DMA mogą pracować w trybach nie wymagających wybudzania rdzenia.

Dużą wydajność obliczeniową uzyskano dzięki bardzo mocnemu rdzeniowi ARM Cortex-M0+ taktowanemu przebiegiem o częstotliwości 48 MHz w całym zakresie napięć zasilających i w całym zakresie temperatury pracy (-40…+105°C). Dużym usprawnieniem dla programistów zwiększającym dodatkowo wydajność procesora jest bitowa obsługa urządzeń peryferyjnych. Każda linia portów I/O jest widziana indywidualnie bez konieczności maskowania słów wielobitowych. Dużą zwartość programu uzyskuje się dzięki rozkazom typu Thumb zachowującym jednak wydajność rozkazów 32-bitowych.

Przyspieszenie współpracy z peryferiami i pamięciami jest możliwe po zastosowaniu kanałów DMA. W mikrokontrolerach Kinetis L dostępne są 4 takie kanały.

Analogowe otoczenie mikrokontrolera jest widziane poprzez 12-bitowy przetwornik A/C o konfigurowanej rozdzielczości i częstotliwości próbkowania. Odpowiednie ustawienie tych parametrów ma duży wpływ na uzyskanie maksymalnego dla danej aplikacji współczynnika prędkości pracy w stosunku do zużywanej mocy. Mikrokontroler zawiera ponadto bardzo szybki komparator z 6-bitowym przetwornikiem DAC oraz niezależny 12-bitowy DAC obsługiwany przez kanał DMA.

Także przez kanały DMA jest realizowany dostęp do 6- i 2-kanałowego timera PWM. Inne procedury polegające na odmierzaniu czasu są wykonywane z użyciem 2-kanałowego 32-bitowego timera obsługiwanego przez system przerwań. Układy czasowe mogą pracować we wszystkich trybach oszczędzania energii za wyjątkiem VLS0. Mikrokontroler zawiera ponadto zegar czasu rzeczywistego z kalendarzem.

Interfejsy Human-Machine w systemach z mikrokontrolerami Kinetis L są implementowane z użyciem portów GPIO. Dostęp do nich może być zrealizowany dowolnymi metodami z wykorzystaniem kanału DMA włączenie. Możliwe jest także stosowanie do 16 przycisków pojemnościowych, które są obsługiwane przez specjalny, wbudowany interfejs.

Do komunikacji mikrokontrolera z otoczeniem przewidziano interfejsy I2C kompatybilny z SMBus V2, LPUART i SPI. I w tym przypadku możliwe jest korzystanie z kanałów DMA.
Zestawienie parametrów MCU rodziny Kinetis L zawarto w tab. 1.

 

Tab. 1. Zestawienie parametrów MCU rodziny Kinetis L

Tab. 1. Zestawienie parametrów MCU rodziny Kinetis L

 

 

 

Porównanie z konkurencją

Producenci układów scalonych, szczególnie wielkiej skali integracji przywiązują bardzo dużą wagę do prac badawczo-rozwojowych. W laboratoriach i pracowniach konstrukcyjnych trwa bezustanna praca nad ulepszaniem produkowanych już wyrobów i opracowywaniem nowych. Poszukiwanie metod minimalizacji mocy zasilania mikrokontrolerów przez konstruktorów Freescale’a dało spektakularne wyniki, o czym przekonuje nas film zamieszczony powyżej. I chociaż podobne eksperymenty są często opracowywane tendencyjnie, tak żeby podkreślić zalety własnego wyrobu, to jednak efekt prezentowany na filmie jest dość przekonujący.

Jarosław Doliński jest absolwentem Wydziału Elektroniki na Politechnice Warszawskiej. Pracował w Przemysłowymi Instytucie Telekomunikacji oraz Instytucie Fizyki Plazmy i Laserowej Mikrosyntezy, gdzie zajmował się konstruowaniem urządzeń transmisji danych. Współpracował z Zakładem Urządzeń Teatralnych m.in. w zakresie konstrukcji interkomów teatralnych i urządzeń dla inspicjentów. Brał także udział w pracach projektowych rejestratorów urządzeń wiertniczych i elektroniki montowanej na żurawiach mobilnych. Obecnie prowadzi firmę zajmująca się konstruowaniem i produkcją urządzeń elektronicznych dla rehabilitacji i wspomagania treningu sportowego. Jest autorem czterech książek poświęconych elektronice i mikrokontrolerom, współpracuje ponadto z miesięcznikami „Elektronika Praktyczna”, „Elektronik” oraz „Świat Radio”.