Portal Mikrokontroler.pl prezentuje aktualności ze świata elektroniki oraz materiały edukacyjne (tutoriale, przykładowe projekty)
Aby wyjść naprzeciw rosnącym wymaganiom współczesnych aplikacji firma Freescale Semiconductors opracowała MQX – system czasu rzeczywistego ze zintegrowanym stosem TCP/IP oraz USB dla mikrokontrolerów z rodziny ColdFire. Połączenie możliwości systemu MQX z szeroką ofertą dobrze wyposażonych mikrokontrolerów z rodziny ColdFire tworzy wydajną i stabilną platformę dla szerokiego wachlarza aplikacji.
Historycznie środowisko programistyczne CodeWarrior zostało stworzone przez firmę MetroWerks, która opracowała je z myślą o układach z serii Motorola 68000. W roku 1999 produkt ten został przejęty przez Motorolę na skutek fuzji obu tych firm. Począwszy od roku 2003 CodeWarrior jest rozwijany przez firmę Freescale, która powstała po wydzieleniu z Motoroli działu zajmującego się technologią półprzewodnikową…
Firma Freescale, jeden z wiodących producentów mikrokontrolerów, rozszerza będącą w jego ofercie rodzinę mikroprocesorów Coldfire o nową podgrupę MCF5301x. Są to specjalizowane układy przeznaczone do zastosowań zarówno przemysłowych i komercyjnych, które charakteryzują się wysoką wydajnością oraz niskim poborem prądu.
Twórca interfejsu I2C – firma NXP (dawniej Philips Semiconductor) – nieustannie rozwija rodziny układów wyposażonych w niego, przy czym szczególny nacisk kładzie na układy wspomagające stosowanie I2C w nowoczesnych systemach cyfrowych. Jednym z takich „użytkowych” układów jest PCA9516 – scalony, 5-portowy hub I2C/SMbus. Jego prostą lecz użyteczną aplikację przedstawiamy w artykule.
W modeliku opisanym w artykule zastosowano mało znany w naszym kraju zegar czasu rzeczywistego zintegrowany z pamięcią EEPROM o pojemności 8 kb oraz kwarcem wbudowanym w obudowę układu scalonego. Umożliwiło to zbudowanie kompletnego RTC składającego się z jednego układu scalonego, dwóch rezystorów i trzech kondensatorów…
Następca półprzewodnikowej części Motoroli – firma Freescale – konsekwentnie rozwija rodziny oferowanych przez siebie mikrokontrolerów, zarówno klasycznych rozwiązań 8-bitowych, jak i nowoczesnych rozwiązań 32-bitowych, wyposażanych w różne wersje rdzenia Cold Fire.
Sytuację, gdy do zaprogramowania ISP trzech układów potrzebne były trzy różne programatory, można było uznać za naturalną na początku wdrażania standardów ISP (15 lat temu), lecz teraz jest to kompletny anachronizm. Dotychczasowa sytuacja jest tym bardziej absurdalna, że dzięki powszechnemu stosowaniu uniwersalnych języków opisu sprzętu (HDL) do realizacji projektów na układach PLD, korzystanie z układów pochodzących od różnych producentów (choćby z powodu fluktuacji ich cen) jest rzeczą zupełnie naturalną.
Możliwości, wydajność i wyposażenie oferowane użytkownikom przez współczesne mikrokontrolery jeszcze kilka lat temu traktowane by były jako fantasmagorie. Teraz, bez większego trudu, każdy konstruktor ma szansę zastosować w swoim projekcie 32-bitowy mikrokontroler, ale wiąże się to zazwyczaj z koniecznością zmiany dotychczasowych przyzwyczajeń. Często powodują one, że wolimy „pomęczyć się” z dociążaniem stosowanego od lat 8-bitowca niż wykorzystać dostępne 32-bitowce.
Aby system mikroprocesorowy poprawnie radził sobie z zewnętrznymi zdarzeniami muszą być one obsługiwane za pomocą przerwań. Ma to szczególne znaczenia dla zadań krytycznych, w których nie może być mowy o zbyt dużych opóźnieniach w wykonaniu owego zadania, ani tym bardziej o pominięciu zdarzenia. Często nie zauważa się tego problemu, ponieważ wydaje się, że na przykład cykliczne sprawdzanie w pętli stanu danego wejścia jest wystarczające. Niestety takie podejście prędzej czy później powoduje generowanie błędów w pracy systemu. Jeżeli mamy do czynienia z projektem hobbistycznym, to nie jest to specjalnie dotkliwe, jednakże w przypadku rozwiązań komercyjnych nie można już sobie na takie błędy pozwolić.
Współcześnie najpopularniejsze i najbardziej uniwersalne są karty SD (Secure Digital). Standard obejmuje karty o pojemności do 4 GB, a jego rozsfzerzenie, czyli SDHC (Secure Digital High Capacity), aż do 32 GB. Standard kart SD został opracowany przez trzy firmy: Matsushita, SanDisk i Toshiba. Pierwsze nośniki danych tego typu pojawiły się pod koniec 2000 roku. Początkowo dokumentacja stfandardu SD była dosyć trudno dostępna, jednak sytuacja uległa zmianie wraz z nadejściem roku 2006, kiedy to stały się dostępne informacje m.in. na temat interfejsu SDIO, co w efekcie pozwoliło na implementację w mikrokontrolerach sprzętowych sterowników kart SD. Przedstawiciele najbardziej zaawansowanej grupy układów z rodziny STM32 mają wfbudowany właśnie taki sterownik.